ο βιασμός του Βon Iver

για όποιον δεν γνωρίζει, ο Bon Iver είναι ο τύπος που αγαπήθηκε όσο κανένας άλλος από όλους τους indie gurus του πλανήτη το 2008, με την κυκλοφορία του «αριστουργηματικού» του ντεμπούτου For Emma, Forever Ago. προσωπικά δεν έχω άποψη για ολόκληρο το album γιατί μετά το δεκάλεπτο ο ήχος από τις σταγόνες σάλιου που πέφτουν από το στόμα μου  στο πάτωμα, είναι το μοναδικό πράγμα που με ξυπνάει ακούγοντάς τον. παρόλαυτά ο δίσκος δικαιολογεί την ύπαρξή του και ο Bon Iver το hype γύρω από το όνομά του, με ένα και μοναδικό κομμάτι. το πραγματικά άψογο Skinny Love (κατεβάστε το όπως και δήποτε αν δεν το  έχετε ήδη). απ’ ό,τι έχω διαβάσει ο -όχι ιδιαίτερα ευδιάθετος- Bon, έγραψε τα τραγούδια του, όντας απομονωμένος σε μια καλύβα στο βουνό για αρκετούς μήνες, γεγονός που με κάποιο μυστήριο τρόπο αποτυπώθηκε στη ατμόσφαιρα του δίσκου. πολλές φορές ακούω το Skinny Love  και μου σκάει η μυρωδιά της βροχής στο φρέσκο χώμα και του καπνού από τα ξύλα που καίνε στο τζάκι , ακούγεται το τρίξιμο της ξύλινης πόρτας όταν κλείνει, ο ήχος από τα βήματα στη λάσπη, ο αέρας που φυσάει τα δέντρα…  θα μπορούσα να συνεχίσω μέχρι την αιωνιότητα με παρομοιώσεις βουκολικού ρομαντισμού,  αν σε αυτό το παραμυθένιο περιβάλλον, δεν εμφανίζονταν απρόσκλητοι οι Ruby Isle, μια κολεγιακή μπάντα ατάλαντων teens, που όταν δεν πετάει αυγά στα σπίτια των nerds του σχολείου, κάνει κάκιστα remix σε κομμάτια που απλά, δεν χρειάζονται remix. ακούγοντας την άθλια διασκευή τους στο Skinny Love (πραγματικά αξίζει να το δοκιμάσετε) φαντάζομαι μια ομάδα διανοητικά καθυστερημένων να εισβάλει στην καλύβα του Bon Iver, την ώρα που αυτός κοιμάται, με ένα ποτήρι τσάι να αχνίζει ακόμα ακουμπισμένο στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι του, ένα βροχερό βράδυ σαν όλα τα άλλα, να τον ξυπνάνε βίαια, να του σπάνε την κιθάρα και να το δένουν με τις χορδές στην ξύλινη καρέκλα, στην ίδια καρέκλα που μέχρι χτες,  γραντζούναγε μελαγχολικούς ύμνους για την μοναξιά της ύπαρξης και την ματαιότητα του έρωτα… μετά από απάνθρωπα βασανιστήρια, το χάραμα τον βρίσκει ξαπλωμένο, βιασμένο, σχεδόν νεκρό, δίπλα στα αποκαΐδια της καμμένης του καλύβας.