
δεν θα έλεγα πως οι σχέσεις μου με τους NIN ήταν ποτέ κάτι το φοβερό. η πρώτη επαφή που είχα μαζί τους ήταν στο σχολείο, τους άκουγε φανατικά ένας μαλάκας με μαύρα ρούχα, τον είχα ρωτήσει μια φορά τι παίζει με την πάρτη τους και δεν ήθελε να μου απαντήσει. ότι και καλά είναι «φας προσωπική κετς, τελείως εγκεφαλική κατάστας ξερς». σεβάστηκα το γεγονός ότι ήθελε να τους κρατήσει για τον εαυτό του, αν και για το συγκεκριμένο θα βοηθούσε ιδιαίτερα αν δεν επιδείκνυε το «ΝΙΝ» με όποιο τρόπο μπορούσε, από τίσερτς, τετράδια και τσάντες μέχρι θρανία και τοίχους στη τάξη. for the record, ο τύπος τώρα είναι πρεζάκιας. ενιγουεϊ, η δεύτερη επαφή που είχα μαζί τους ήταν μέσα από το You Are the Perfect Drug στο Lost Highway του Lynch, τότε ήταν που ήρθαμε αρκετά κοντά. βασικά η ταινία αυτή (μαζί με το soundtrack) αποτελεί σταθμό για τη ζωή μου, δεν ξέρω αν ήταν η αρχή για κάτι καλύτερο, αλλά σίγουρα με έκανε να βλέπω και να ακούω διαφορετικά τα πάντα. μετά ήταν οι φίλοι. αρκετοί ήταν πορωμένοι με ένα άρρωστο, σχεδόν tool-ικό τρόπο. δεν μάσησα, εξακολουθούσα να κρατάω αποστάσεις. και μετά ήρθε το Fragile. Fuck, τι δισκάρα. Και double FUCK! τι κομματάρα το Somewhat Damaged, πόσο πολύ με είχε αρρωστήσει,τι κιθάρες, τι μεγαλειώδεις παραμορφώσεις, τι επικός ήχος, είναι πραγματικά απίστευτο το πόσες φορές έχω ακούσει αυτό το διπλό αριστούργημα. βασικά, είναι από τα ελάχιστα cd μου που έχουν διαλυθεί, έχει σκιστεί το εξώφυλλο, έχει κοπεί στη μέσα η συσκευασία, στην επιφάνεια του δίσκου μετά βίας διακρίνεις το πρόσωπό σου από τις γρατζουνιές. μετά το Fragile και για αρκετά χρόνια τους έχασα, μέχρι πρόπερσι που άρχισαν να είναι πάλι ενεργοί, τι «ενεργοί» δηλαδή, γαμήθηκαν, ο Reznor πωρώθηκε με το internet και κάθε μήνα έβγαζαν και κάτι καινούργιο, σε μια φάση το ‘χασα, βαρέθηκα να ασχολούμαι, το μόνο που είχε μείνει ήταν το hype από τα «συγκλονιστικά» λάιβ που έκαναν, ειλικρινά δεν παίζει να έχω ακούσει τόσο διθυραμβικά σχόλια (από φίλους στην Αγγλία που τους είχαν δει δύο και τρεις φορές) για συναυλία οποιασδήποτε άλλης μπάντας, το θέμα είχε αρχίσει να παίρνει legendary διαστάσεις, έπρεπε να τους δω. και τους είδα, χτες, μαζί με άλλους 3.000, στο καλύτερο συναυλιακό χώρο της Αθήνας, μαζί με τους Jane’s Addiction. για τους συγκεκριμένους δεν έχω να πω κάτι ιδιαίτερο, ήξερα 5-6 τραγούδια τους όλα και όλα, γενικά δεν τους πάω, αλλά τι να πεις, ο Farrell ήταν όλα τα λεφτά, ο τύπος είναι τελείως fuckep up, τρελάρα μεγάλη, με χυδαία rock n’ roll εμφάνιση, εκπληκτική φωνή και ένα από τα πιο γαμάτα performances που έχω δει . 6 μπύρες αργότερα (2 ευρώ η μία παρακαλώ) βγήκαν οι NIN… είναι δύσκολο πραγματικά να περιγράψω πως ήταν αυτό το live χωρίς να φανώ γραφικός αλλά νομίζω πως ο συγκεκριμένος τρόπος είναι μονόδρομος. «Οι ΝΙΝ μας βιάσανε. και δεν μας χάλασε καθόλου». Έτσι μου είπε μια φίλη μετά το δεύτερο κομμάτι, καθώς έψαχνα να βρω το σαγόνι μου στο έδαφος. και συμφώνησα απόλυτα. δεν θα μιλήσω για το playlist, δεν είμαι αρμόδιος. από αυτά που μου ‘λεγε -όντας σε νιρβάνα- ο φίλος δίπλα μου, έπαιξαν όπως πάντα greatest hits. δυστυχώς από το Fragile έπαιξαν μόνο το ομώνυμο μόνο δύο (Fragile / La Mer), αλλά πραγματικά δεν είχε καμιά σημασία, γιατί απλούστατα για πρώτη ίσως φορά στη ζωή μου, δεν άκουγα τα κομμάτια. άκουγα τον ήχο. Και οι τύποι ξέρουν να βγάζουν ήχο! Γαμημένο Η-Χ-Ο! ήμουνα προετοιμασμένος για κάτι καλό αλλά δεν φανταζόμουν πως θα μπορούσαν να παράγουν κάτι τέτοιο στο Βράχων. ήταν λες και έχτιζαν με οργή ηχητικούς ογκόλιθους τους οποίους πέταγαν με απίστευτη ταχύτητα στο στομάχι μας, από το πρώτο μέχρι το 120ο λεπτό. Άκουγες τις κιθάρες και τα drums να λυσάνε και φανταζόσουν τους βράχους από πίσω να σπάνε, το σύμπαν να καταρρέει. επικό λάιβ. μετά το τελευταίο κομμάτι (Hurt- έκλαψαν και οι πέτρες), άκουγα τα σχόλια του κόσμου φεύγοντας. «μαλάκα δεν το πιστεύω» / «τι ήταν αυτό που ακούσαμε;» / «σου λέω ούτε εγώ έχω ακούσει κανέναν δίσκο τους ολόκληρο, αλλά φίλε, ειλικρινά δεν μπορείς να φανταστείς (μιλώντας στο τηλέφωνο) /το Hurt είναι το πιο ερωτικό κομμάτι που έχει γραφτεί ποτέ…”
Και κάπως έτσι φίλοι μου, μπαίνει μια συναυλία στην ιστορία…
Ετικέτες: Jane's Addiction live at Athens, NIN live, Nine Inch Nails live at Athens
Are you talkin’ to me?