για κάτι τέτοια trailer υπάρχει η λέξη jaw-dropping
(δείτε το σε HD)
jesus fuckin christ, το geek-meter μου έχει ακουμπήσει το
«ARE YOU NUTS?»!!!
εν τω μεταξύ δεν έχω καν δει το Tron του 1982, τι τεράστιο κενό. θα επανορθώσω αυτό το ΣΚ.
κερασάκι στη τούρτα, το κομμάτι των Daft Punk που φημολογείται πως θα είναι στο soundtrack.
λίγο πιο cool και ανατινάζεσαι.
το νέο single του ντίσκο ντούο της DFA Holly Ghost, I Will Come Back, ειδικά στην Classixx Acapulco Nights εκδοχή του, θα μπορούσε να είναι το ιδανικό soundtrack του Cocktail, αν υπήρχε μηχανή του χρόνου και διακτινίζονταν στα 00s, χρησιμοποιώντας κοκαίνη, αστερόσκονη και χρυσαφένια άμμο για καύσιμα.
δεν ξέρω αν η Ryskee είναι risky (…), αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως αποτελεί το project του γάλλου play paul, ο οποίος έιναι αδερφός του Guy-Manuel de Homen-Christo (Daft Punk) και με την βοήθεια του Bloody Beetroots έβγαλε μια πολλά υποσχόμενη κομματάρα που σπάει με ευκολία τον φλοιό του εγκεφάλου σου και τρυπώνει μέσα για πάντα. μπορεί και για ένα μήνα.
…αυτό που δεν υπολογίζεις όταν γράφεις χαζοχαρούμενα καλοκαιρινά posts πριν φύγεις τετραήμερο, είναι ότι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγoρα, επιστρέφεις στο μίζερο γραφείο σου, ανοίγεις το μαλακισμένο pc σου, βομβαρδίζεσαι από 200 email και επιστρέφεις στην ασπρόμαυρη καθημερινότητά σου, όπως παλιά που ήσουν μαθητής και την πρώτη μέρα στο σχολείο τον Σεπτέμβρη, έμπαινες στη τάξη και έβλεπες στο πίνακα γραμμένο με χρωμματιστές κιμωλίες ένα «Καλό Καλοκαίρι!!!», έτοιμο να σβήσει και να χαθεί στο σφουγγάρι του καθηγητή της πρώτης ώρας, που σχεδόν με σαδιστική ευχαρίστιση, εξαφάνιζε την τελευταία καλοκαιρινή σου ανάμνηση σε δευτερόλεπτα…
Αν αυτό το που-σου-κου θέλετε:
το τρίπτυχο μπάνιο – φαγοπότι – ξενύχτι να προσδιορίζει την ζωής σας
να δείτε τις πιο ωραίες γυναίκες (αλειμμένες με αντηλιακό καρύδα ) να σας κλείνουν το μάτι βουτώντας στα γαλαζοπράσινα νερά του αιγαίου
να αποφύγετε τον πιο δυνατό καύσωνα των τελευταίων 50 χρόνων (αυτό είναι υπερβολή)
να επαναθερμάνετε τις σχέσεις σας με την παγωμένη (αυτή με τα κρυσταλλάκια πάγου στο ποτήρι) μπύρα και τα τροπικά (αυτά με τις πολύχρωμες ομπρελίτσες) cocktails
να χορέψετε (με τις πιο ωραίες γυναίκες που λίγες ώρες πριν – όντας αλειμμένες με αντηλιακό καρύδα- σας κλείνανε το μάτι καθώς βουτούσαν στα γαλαζοπράσινα νερά του αιγαίου)
να γνωρίσετε από κοντά, να αγκαλιάσετε, να χαϊδέψετε, να κάνετε κούτσου-κούτσου, να τσιμπήσετε τα μαγουλάκια των ΥΕS IT DOES SURE IT DOES
να διορθώσετε τα λάθη που είχατε ή δεν είχατε κάνει στην πενταήμερη
να γνωρίσετε τον έρωτα της ζωής σας με θέα το υπέροχο ηλιοβασίλεμα της φολεγάνδρου (το δεύτερο πιο γνωστό μετά της σαντορίνης)
να φάτε παραδοσιακές φολεγανδριότικες συνταγές (τώρα αρχίζω να το ξεφτιλίζω)
να περιπλανηθείτε στα κάτασπρα πλακόστρωτα στενάκια κάτω από το φως του φεγγαριού (υπομονή, έχει λίγο ακόμα)
να γνωρίσετε τους ντόπιους αλλά και άγνωστα ήθη και έθιμα του νησιού (νομίζω αρκετά)
να εξερευνήσετε τον μαγικό βυθό κάνοντας σκούμπα ντάιβινγκ (είπα «αρκετά»‘!)
να νοικιάσετε μια βάρκα και να πάτε για ψάρεμα κάτω από το φως των αστεριών (ok, το βουλώνω)
και να ακούσετε τραγούδια σαν αυτό,
κλείστε εισιτήρια για Φολέγανδρο και ελάτε να με βρείτε!
θα κεράσω 🙂
για κρατήσεις
ΜΑΡΑΚΙ – τηλ. : 2286041273
e-mail : maraki@syr.forthnet.gr
ΔΙΑΠΛΟΥΣ – τηλ. : 2286041158
e-mail : info@diaploustrvel.gr
SOTTOVENTO – τηλ. : 2286041521
e-mail : sottovento94@hotmail.com
δεν θα έλεγα πως οι σχέσεις μου με τους NIN ήταν ποτέ κάτι το φοβερό. η πρώτη επαφή που είχα μαζί τους ήταν στο σχολείο, τους άκουγε φανατικά ένας μαλάκας με μαύρα ρούχα, τον είχα ρωτήσει μια φορά τι παίζει με την πάρτη τους και δεν ήθελε να μου απαντήσει. ότι και καλά είναι «φας προσωπική κετς, τελείως εγκεφαλική κατάστας ξερς». σεβάστηκα το γεγονός ότι ήθελε να τους κρατήσει για τον εαυτό του, αν και για το συγκεκριμένο θα βοηθούσε ιδιαίτερα αν δεν επιδείκνυε το «ΝΙΝ» με όποιο τρόπο μπορούσε, από τίσερτς, τετράδια και τσάντες μέχρι θρανία και τοίχους στη τάξη. for the record, ο τύπος τώρα είναι πρεζάκιας. ενιγουεϊ, η δεύτερη επαφή που είχα μαζί τους ήταν μέσα από το You Are the Perfect Drug στο Lost Highway του Lynch, τότε ήταν που ήρθαμε αρκετά κοντά. βασικά η ταινία αυτή (μαζί με το soundtrack) αποτελεί σταθμό για τη ζωή μου, δεν ξέρω αν ήταν η αρχή για κάτι καλύτερο, αλλά σίγουρα με έκανε να βλέπω και να ακούω διαφορετικά τα πάντα. μετά ήταν οι φίλοι. αρκετοί ήταν πορωμένοι με ένα άρρωστο, σχεδόν tool-ικό τρόπο. δεν μάσησα, εξακολουθούσα να κρατάω αποστάσεις. και μετά ήρθε το Fragile. Fuck, τι δισκάρα. Και double FUCK! τι κομματάρα το Somewhat Damaged, πόσο πολύ με είχε αρρωστήσει,τι κιθάρες, τι μεγαλειώδεις παραμορφώσεις, τι επικός ήχος, είναι πραγματικά απίστευτο το πόσες φορές έχω ακούσει αυτό το διπλό αριστούργημα. βασικά, είναι από τα ελάχιστα cd μου που έχουν διαλυθεί, έχει σκιστεί το εξώφυλλο, έχει κοπεί στη μέσα η συσκευασία, στην επιφάνεια του δίσκου μετά βίας διακρίνεις το πρόσωπό σου από τις γρατζουνιές. μετά το Fragile και για αρκετά χρόνια τους έχασα, μέχρι πρόπερσι που άρχισαν να είναι πάλι ενεργοί, τι «ενεργοί» δηλαδή, γαμήθηκαν, ο Reznor πωρώθηκε με το internet και κάθε μήνα έβγαζαν και κάτι καινούργιο, σε μια φάση το ‘χασα, βαρέθηκα να ασχολούμαι, το μόνο που είχε μείνει ήταν το hype από τα «συγκλονιστικά» λάιβ που έκαναν, ειλικρινά δεν παίζει να έχω ακούσει τόσο διθυραμβικά σχόλια (από φίλους στην Αγγλία που τους είχαν δει δύο και τρεις φορές) για συναυλία οποιασδήποτε άλλης μπάντας, το θέμα είχε αρχίσει να παίρνει legendary διαστάσεις, έπρεπε να τους δω. και τους είδα, χτες, μαζί με άλλους 3.000, στο καλύτερο συναυλιακό χώρο της Αθήνας, μαζί με τους Jane’s Addiction. για τους συγκεκριμένους δεν έχω να πω κάτι ιδιαίτερο, ήξερα 5-6 τραγούδια τους όλα και όλα, γενικά δεν τους πάω, αλλά τι να πεις, ο Farrell ήταν όλα τα λεφτά, ο τύπος είναι τελείως fuckep up, τρελάρα μεγάλη, με χυδαία rock n’ roll εμφάνιση, εκπληκτική φωνή και ένα από τα πιο γαμάτα performances που έχω δει . 6 μπύρες αργότερα (2 ευρώ η μία παρακαλώ) βγήκαν οι NIN… είναι δύσκολο πραγματικά να περιγράψω πως ήταν αυτό το live χωρίς να φανώ γραφικός αλλά νομίζω πως ο συγκεκριμένος τρόπος είναι μονόδρομος. «Οι ΝΙΝ μας βιάσανε. και δεν μας χάλασε καθόλου». Έτσι μου είπε μια φίλη μετά το δεύτερο κομμάτι, καθώς έψαχνα να βρω το σαγόνι μου στο έδαφος. και συμφώνησα απόλυτα. δεν θα μιλήσω για το playlist, δεν είμαι αρμόδιος. από αυτά που μου ‘λεγε -όντας σε νιρβάνα- ο φίλος δίπλα μου, έπαιξαν όπως πάντα greatest hits. δυστυχώς από το Fragile έπαιξαν μόνο το ομώνυμο μόνο δύο (Fragile / La Mer), αλλά πραγματικά δεν είχε καμιά σημασία, γιατί απλούστατα για πρώτη ίσως φορά στη ζωή μου, δεν άκουγα τα κομμάτια. άκουγα τον ήχο. Και οι τύποι ξέρουν να βγάζουν ήχο! Γαμημένο Η-Χ-Ο! ήμουνα προετοιμασμένος για κάτι καλό αλλά δεν φανταζόμουν πως θα μπορούσαν να παράγουν κάτι τέτοιο στο Βράχων. ήταν λες και έχτιζαν με οργή ηχητικούς ογκόλιθους τους οποίους πέταγαν με απίστευτη ταχύτητα στο στομάχι μας, από το πρώτο μέχρι το 120ο λεπτό. Άκουγες τις κιθάρες και τα drums να λυσάνε και φανταζόσουν τους βράχους από πίσω να σπάνε, το σύμπαν να καταρρέει. επικό λάιβ. μετά το τελευταίο κομμάτι (Hurt- έκλαψαν και οι πέτρες), άκουγα τα σχόλια του κόσμου φεύγοντας. «μαλάκα δεν το πιστεύω» / «τι ήταν αυτό που ακούσαμε;» / «σου λέω ούτε εγώ έχω ακούσει κανέναν δίσκο τους ολόκληρο, αλλά φίλε, ειλικρινά δεν μπορείς να φανταστείς (μιλώντας στο τηλέφωνο) /το Hurt είναι το πιο ερωτικό κομμάτι που έχει γραφτεί ποτέ…”
Και κάπως έτσι φίλοι μου, μπαίνει μια συναυλία στην ιστορία…
Are you talkin’ to me?