είχα κολλήσει με τους Wintersleep 3 χρόνια πριν, με το εκπληκτικό Welcome to the Night Sky που περιείχε μεταξύ άλλων το Dead Letter (δεν το έχω αυτή τη στιγμή διαθέσιμο, αλλά αξίζει να κατεβάσετε όλο τον δίσκο), μια κομματάρα που έκανα πάρα πολλούς μήνες να βγάλω από το κεφάλι μου (καλά σε αυτό έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι το τραγούδαγα συνέχεια – όχι στο μπάνιο μου – αλλά σε ένα στούντιο που μαζευόμασταν με δυο φίλους σε μια απόπειρα να αποτελέσουμε το νέο μιζερindie sensation, απόπειρα που προφανώς απέτυχε). οι καναδέζοι new-rockers επέστρεψαν φέτο με το 4ο δίσκο της καριέρας τους, με τον οποίο και έχω την εντύπωση πως θα καθιερωθούν στην αμερικανική indie σκηνή, καθώς μέχρι τώρα μόνο στον Καναδά τους έχουν σε τρελή υπόληψη (φανταστείτε πως το 2007 βραβεύτηκαν με το Juno Award! … crazy, I know). οι Wintersleep λοιπόν, χωρίς να ξεφεύγουν τελείως από το γνώριμο ύφος τους (φανταστείτε ένα REM meets Death Cab For Cutie genre. or not. Fuck, I ‘m not good at this) ανεβάζουν λίιγο ακόμα τα γκάζια, γραντζουνάνε λίιγο παραπάνω τις κιθάρες, εμπλουτίζουν λίιγο περισσότερο τις ενορχηστρώσεις, δυναμώνουν λίιγο ακόμα τα φωνητικά, παραδίδοντας ένα συναρπαστικό και δεμένο άλμπουμ (πάτα εδώ και κατέβαζε) που ακούγεται σχεδόν ολόκληρο, με την ασπρόμαυρη ποστ πανκ μελαγχολία να δίνει την θέση της σε αισιόδοξες ποπ νότες (και τούμπαλιν), θυμίζοντας πολλές φορές (προσοχή θυμίζοντας όχι αντιγράφοντας) σχεδόν ανατριχιαστικά I N T E R P O L. και όλοι ξέρουμε –ειδικά αυτή τη μετά Lights περίοδο– πόσο γαμάτο είναι αυτό. ακούστε για αρχή το Black Camera, συνεχίστε με Experience The Jewel και μετά ξαναμπείτε στο blog για να με ευχαριστήσετε.
Indieanapolis 
Σχολιάστε