NEW INTERPOL. FUCK YEAH

Το πρώτο δείγμα από τον πιο πολυαναμένόμενο δίσκο της χρονιάς…

Και ναι, είναι γαμάτο.

Σιγά μη δεν ήταν

(πάτα φωτό)

oργασμός

Οργασμός indie κυκλοφοριών. μόνο με αυτή την lame και εξαιρετικά κακόγουστη φράση μπορώ να περιγράψω αυτό που συνέβη τις τελευταίες μέρες στην χώρα του ντάουνλόντινγκ. σαν τα ταξί και οι πολυαναμενόμενοι δίσκοι. έρχονται όλοι μαζί,  όταν δεν τους έχεις ιδιαίτερη ανάγκη. εκεί λοιπόν που είχα πάρει την απόφαση να κάνω μια παύση και να ακούσω με την ησυχία μου τους «μαύρους» δίσκους που μεταξύ άλλων μου προτείνατε (ευχαριστώ και πάλι by the way), τσούκ! να σου 4 από τις πιο πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες του 2010 μέσα σε 2-3 μέρες. έχασα την μπάλα. αρχικά είχαμε το νέο single των Blur, που μου έφτιαξε κάπως την διάθεση επιτελώντας τον σκοπό του (γιατί μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει το συγκεκριμένο uplifting νοσταλγικό popάκι, δεν είναι και κάτι φοβερό μην τρελαθούμε). μετά από λίγο να σου  και οι Crystal Castles με το oμώνυμο follow up του -επίσης ομώνυμου (χάθηκαν τόσα ονόματα?)- ολοκληρωμένου ντεμπούτου τους. δεν θα έλεγα πως με το συγκεκριμένο είχα ξετρελαθεί, αλλά είχε κάποια κομμάτια που επιεικώς έκοβαν κώλους. τα υπόλοιπα δεν τα άκουγα. στο καινούριο (με λίγες ακροάσεις) ξεχώρισα λιγότερα απ’ ό,τι στον πρώτο, μου φάνηκε πολύ πιο θορυβώδης και κουραστικός, φαντάζομαι πως οι fans της μπάντας (και όχι των επιτυχιών της) θα γουστάρουν. μετά ήρθε το επικό-αριστουργηματικό νέο άλμπουμ των Broken Social Scene – Forgiveness Rock Record, μπαίνει άνετα στους καλύτερους δίσκους του 2010, και γαμώ τη μπάντα αυτοί, όταν βρω χρόνο θα ανεβάσω το δίσκο και θα μπω σε λεπτομέρειες. εκεί που είπα «Ok, εδώ είμαστε αράζω με BSS» να σου και το καινούριο των LCD Soundsystem, το περίφημο This is Happening, που όσο το ακούω μου αρέσει και περισσότερο (επίσης ελπίζω να επανέλθω σύντομα με αναλυτικότερο ριβιού). το τελειωτικό χτύπημα  όμως ήρθε με τους National. εκεί τελείωσαν όλα. να ‘ναι καλά ο θοδωρής που με ενημέρωσε, γιατί παίζει να μην το ‘παιρνα χαμπάρι μέσα σε όλα αυτά. έπαθα αμόκ μόλις το ‘μαθα, ήμουνα στο γραφείο και άρχισα να γκουγκλάρω σαν τρελός. πουθενά, ο γαμωσερίφης το είχε κατεβάσει από παντού. λίγο πριν με πιάσει απελπισία επενέβη ο dust road, γνωστό αρρωστάκι με National, ο οποίος μου έστειλε το link, έχοντας ήδη ακούσει τον δίσκο καμιά εκατοσταριά φορές. από τότε δεν θυμάμαι πολλά. έχω πέσει σε λήθαργο. Όλα είναι θολά.

όλα είναι National.

(πατήστε φωτό – το νου σας στο σερίφη)

Sharon Jones & the Dap Kings – I Learned the Hard Way

τελευταία έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως οι οχτώ στις δέκα καινούριες indie rock μπάντες είναι από βαρετές ως μέτριες για έναν κύριο λόγο: δεν απευθύνονται σε μένα. με άλλα λόγια, μπορεί πολύ απλά να μην φταίει η μουσική που παίζουν  αλλά, παραδείγματος χάρη,  η ηλικία μου. πέρα από αυτό όμως, είναι και κάτι άλλο που έχει προκαλέσει ρωγμές στην σχέση μου με το εν λόγω είδος. το θλιβερό γεγονός της συστηματικής κακοποίησης του όρου “indie” από τα free-press και τα social media. είναι πραγματικά μεγάλο ξενέρωμα να αντιλαμβάνεσαι πως κάτι  με το οποίο ασχολείσαι κοντά 15 χρόνια (και για πολλούς λόγους έχει επηρεάσει την ζωή σου), πλέον χρησιμοποιείται από  μπλογκέμπριτις / δημοσιογράφους, είτε απαξιωτικά είτε ηλιθιωδώς μοδάτα. τώρα καταλαβαίνω πώς μπορεί να ένoιωσαν όσοι άκουγαν emo στα 80’s, όταν έβλεπαν ρεπορτάζ στο σταρ αφιερωμένα στην νέα τρέλα των εφήβων. νομίζω πως το “indie” δεν απειλείται  πλέον από αντίστοιχο κίνδυνο, αυτοί που θα την πληρώσουν θα είναι οι hipsters, θεέ μου τι μεγάλη μαλακία είναι όλος αυτός ο χαβαλές περί ελληνικού χιψταριάτου, στην αρχή μπορεί και να είχε λίγη πλάκα, πλέον δεν μου προκαλεί ούτε καν μειδίαμα. anyway (για να μπω επιτέλους στο θέμα), δεν ξέρω αν τελικά ισχύει αυτός ο μύθος που θέλει τις μουσικές σου προτιμήσεις να παθαίνουν ένα κοκο-μπλόκο όταν πλησιάζεις τα τριάντα, πάντως είμαι σχεδόν σίγουρος πως αν είχα ακούσει Sharon Jones & the Dap-Kings στα είκοσί μου θα βαριόμουνα στο 2^ο λεπτό. τώρα, με την κυκλοφορία του “I Learned the Hard Way” (πάτα τη φωτό και κατέβαζε), που είναι ακόμα καλύτερο από τα δύο προηγούμενα αριστουργήματα (“100 Days, 100 Nights” & “Νaturally”, το πρώτο δεν το έχω ακούσει) και μετά από εκείνο το αξέχαστο live στο Gagarin πρόπερσι το καλοκαίρι, μπορώ με σιγουριά να πω πως οι Sharon Jones & the Dap-Kings μπαίνουν στη λίστα με τις «5 μπάντες που με χαρακτηρίζουν», στην οποία και ανατρέχω όταν χρειαστεί να απαντήσω στην πιο εκνευριστική ερώτηση του κόσμου («τι μουσική ακούς?»). αξίζει να αναφέρω πως την συγκεκριμένη μπάντα την ανακάλυψα σε μια άλλη  λίστα (καμία σχέση με την δικιά μου) του αυτιστικά- indie-για-τα-ελληνικά-δεδομένα-αμερικανικού-web-radio, WOXY, με τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες του μήνα. μάλλον στην αμερική ακόμα και το 70s soul-jazz genre μπορεί να θεωρηθεί indie.

και όχι με την κακή έννοια.

Νοβοκαϊνη στο Capu

η Ινδιάννα πέρα από φίλη, μπλόγκερ (σκεφτόμουν ώρα αν θα γράψω αυτή τη λέξη) και αγαπημένη κάτοικος της Indieanapolis είναι και συγγραφέας, γεγονός που έμαθα πρόσφατα, όταν μου ζήτησε να παίξω μουσική στην παρουσίαση του πρώτου της βιβλίου, με τίτλο «Νοβοκαϊνη«. Για να είμαι ειλικρινής δεν το έχω διαβάσει, αλλά αν λάβω υπόψη μου το ταγκ  που αναφέρεται στην πρόσκληση («ένα αστικό παραμύθι, γεμάτο indie μουσική«), τα καλογραμμένα κείμενα που κατά καιρούς έχουν δημοσιευτεί στο μπλογκ της και κυρίως το γεγονός ότι γνωρίζω την συγγραφέα (σημαντικό πλεονέκτημα αυτό), είμαι σίγουρος πως αν μήτι άλλο, θα παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. so, ανεξάρτητα από το αν είστε άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών ή από το αν θέλετε να υποστηρίξετε την συγγραφική προσπάθεια της Αννας Βαρσάμου, είστε όλοι καλεσμένοι στο Capu, για να σβήσουμε την κυριακάτικη μιζέρια με αλκοόλ και γαμάτες μουσικές. Εγώ προσωπικά, θα βάλω τα δυνατά μου. Σας περιμένουμε…

Morning Benders – Big Echo

όταν μαζευόμαστε παρέα σε κάποιο σπίτι και δεν έχει τεθεί κάποιο θέμα στο τραπέζι για να υπάρχει ενδιαφέρον με αποτέλεσμα οι συζητήσεις να περιορίζονται στο  «αυτααα… που λες… τι άλλα?», παίρνω την πρωτοβουλία και βγάζω την ερώτηση – άσσο στο μανίκι που στο 90 τις εκατό των περιπτώσεων έχει αποδειχθεί σωτήρια. «τι σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι το καλοκαίρι» ή «πες μου την πιο έντονα καλοκαιρινή σου στιγμή». μπορεί στη παρούσα φάση η συγκεκριμένη ερώτηση να θυμίζει Βίκη Φλέσσα αλλά πιστέψτε με, όταν τίθεται επί τάπητος, όλοι, όσο δύσκολοι και αν το παίζουν, όσο μίζεροι  / αντι-καλοκαιρινοί τύποι και αν πιστεύουν πως είναι, όλοι, έχουν μια -αν όχι- όμορφη, σίγουρα ενδιαφέρουσα ιστορία να διηγηθούν.  είτε αυτή περιλαμβάνει την μυρωδιά του καπνού από τα φουγάρα των πλοίων και την παρακμίλα του πειραιά, είτε την γεύση του αλατιού και της μπύρας στο στόμα, είτε μια πρασινογάλανη παραλία που μέχρι τότε δεν είχε πατήσει κανείς, είτε κάποια βραδιά με ούζα σε αθηναϊκό μπαλκόνι λίγο πριν τον δεκαπενταύγουστο, είτε πολύχρωμα κοκτέιλ πάνω σε φουσκωτό στρώμα στη πισίνα ενός ξενοδοχείου, είτε το ξύπνημα από τα κύματα ξημερώματα στη σκηνή ενός κάμπινγκ και πάει λέγοντας. αν έκανα αυτή την ερώτηση στους Morning Benders, αντί για απάντηση θα μπορούσαν απλά να βάλουν το “Big Echo” να παίζει. μια συλλογή από πανέμορφα pop τραγούδια για τα καλοκαίρια που πέρασαν ή ακόμα καλύτερα για αυτά που δεν έχουν έρθει αλλά ζούνε κρυφά μες το μυαλό μας.  

(πάτα το χάρτη και κατέβασε)