Τα 60 “Διαμαντάκια” του 2009: #05 – #02

05. Κasabian – Fast Fuse

Don’t get me wrong, ο δίσκος των Kasabian δεν ήταν μεν κακός αλλά σίγουρα δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, μετά βίας θα το έβαζα στο no 50 των 50 Καλύτερων Δίσκων της χρονιάς. Αλλά όπως και να χει, αυτή η σερφογκαραζιά που μοιάζει να είναι βγαλμένη από τα 60s είναι κομματάρα ρε πούστη μου, τι να λέμε τώρα! 1000 μπράβο στους πιτσιρικάδες.

04. Βand of Skulls – Fires

Άλλη μια δισκάρα που έλιωσα μέσα στο 09 και δεν βρήκα την ευκαιρία να αναφέρω στο blog, το «Baby Darling Doll Face Honey» ακούγεται αρχικά σαν εκλεπτυσμένη έκδοση των πιο δυνατών στιγμών των White Stripes, στην συνέχεια μπλέκεται με πιο moody radiohead-isque ήχους για  να επανέλθει σε southern rock attitude και τελικά  να σε  μπερδεψει,  γλυκά, όπως σε μπερδεύουν 6 μπέρμπον στην σειρά και σε κάνουν να χάνεις τα λόγια σου, καθώς προσπαθείς να ρίξεις το γκομενάκι που στο πρώτο ποτό νόμιζες πως σου κάνει τα γλυκά μάτια.

03. Viva Voce – Devotion

Το Devotion είναι το «Dry the Rain» του 2009 για την Indieanapolis. Από όσα τραγούδια έχω παίξει στο High Fidelity τις Πέμπτες, αυτό είναι που έχει μαζέψει τα περισσότερα comments ή κουνήματα κεφαλιού  από τον κόσμο που τυχαίνει να βρίσκεται εκεί. Το ίδιο effect είχε και σε μένα όταν το πρωτοάκουσα, χωρίς να ξέρω το παραμικρό για τους Viva Voce. Έτρεξα να κατεβάσω τον δίσκο τους και τελικά απογοητεύτηκα γιατί –για άλλη μια φορά- έπεσα στην περίπτωση του «συμπαθητικού  album με  μία μόνο κομματάρα». Αλλά θα μου πεις όταν καταφέρεις να  γράψεις ένα εκρηκτικό  indie gem με την ψυχή των Jesus and Mary Chain και το φάντασμα του «Fascination Street» για εναρκτήριο κομμάτι, πρέπει να είσαι μουσική ιδιοφυΐα  για να κρατήσεις όλο τον δίσκο σε αυτό επίπεδο. Και οι Viva Voce είναι απλά μια καλή μπάντα.

02. Ηeartless Bastards – The Mountain

Για το πρώτο κομμάτι είχα αποφασίσει από την αρχή, ήμουν σίγουρος. Το δεύτερο με παίδεψε λίγο. Είχα να διαλέξω μεταξύ κραυγαλέων επιλογών σαν τους Horrors, που απ’ ό,τι βλέπω φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις των περισσότερων λιστών στη μπλογκόσφαιρα και άλλων λιγότερα loud, πιο ταπεινών ίσως και λίγο εξεζητημένων συγκροτημάτων. Θυμήθηκα κάτι που μου είχε πει ένας φίλος για τις λίστες του Uncut, ότι πάντα επιλέγουν για νούμερο ένα την πιο safe επιλογή, κάποιον ροκ  γερόλυκο που έκανε comeback, κάτι που να κουβαλάει πάνω του μια ιστορία, που εκφράζει μια ποιότητα. Επηρεασμένος από αυτή τη φιλοσοφία αποφάσισα να βάλω στην δεύτερη θέση ένα κομμάτι μιας μπάντας που δεν πρεσβεύει τίποτα καινούργιο και ριζοσπαστικό μουσικά, δεν έχει παραπάνω από 4 μέλη, δεν χρησιμοποιεί κρουστά και πνευστά από χώρες της Ασίας, δεν περιλαμβάνει ψαλμωδίες, ούτε λούπες, ούτε καν ηλεκτρονικούς πειραματισμούς. Παίζει απλά rock n roll. Παραδοσιακά. Με κιθάρες, μπάσο, ντραμς και φωνητικά. Αλλά το παίζει τόσο σωστά, τόσο προσεγμένα, τόσο τίμια και τόσο αφοσιωμένα που σχεδόν συγκινεί. Θαυμάσια παραγωγή, κρυσταλένιος ήχος, εξαίρετο rhythm section  και κάτι παραμορφώσεις που σου λυγίζουν τα γόνατα. Ένα υπέροχο κομμάτι από ένα υπέροχο δίσκο μια υπέροχης μπάντας. Kαι επειδή όπως βλέπετε οι λέξεις τελειώνουν, νομίζω πως ήρθε η ώρα για download…

Τα 60 “Διαμαντάκια” του 2009: #10 – #06

10. Hotels – Leilani

“Picture the bastard children of Devo and Joy Division, pushed down the street in a stroller by Claude Debussy, tucked in at night by the Cocteau Twins, read bedtime stories by Kraftwerk, and baby-sat by your sister’s cooler older friends Stereolab and The Pixies, while they tore out the guts of old synths in the garage”. Μy point exactly…

09. Portugal the Man – Lovers in Love

Το Satanic Satanist με άφησε μαλάκα όχι γιατί ήταν σπουδαίος δίσκος (αυτό ήταν αναμενόμενο), αλλά γιατί δεν γνώρισε την αποδοχή που περίμενα. Βέβαια έλαβα ένα email από κάποιον φανατικό της μπάντας που συμφωνούσε απόλυτα με όσα είχα γράψει στο review, that was something, αν και περίμενα πολλά παραπάνω. Σας το ξαναλέω, κατεβάστε, ακούστε, αγοράστε αυτό το δίσκο, δεν θα το μετανιώσετε! Ακόμα δεν έχω συγχωρήσει τον εαυτό μου που δεν άρπαξα εκείνο το συλλεκτικό διπλό βινύλιο που είχα πετύχει στο Basel, το κέρατο μου, από τα μεγαλύτερα λάθη του 2009…

08. Moby – Mistake (Yuksek Remix)

Aυτό το κομμάτι ανασταίνει νεκρούς. Όχι δεν είναι σχήμα λόγου, συνέβη στα αλήθεια. Μιλάμε ο τύπος (Υuksek) κατάφερε να πάρει ένα μελωδοποιημένο ιπνοσεντόν και να το μετατρέψει σε κεταμίνη! Unbe-fuckin-livable! Χαχα, ποιος θα μου το λεγε μετά από αυτό το review, πως ο Moby θα βρίσκονταν στην πρώτη δεκάδα του 2009?  Moby – Indieana John: 1-1.

07. Feist & Ben Gibbard – Train Song

Η διασκευή των Feist και του Ben Gibbard στο Train Song της Vashti Bunyan που περιλαμβάνονταν στο Dark Was the Night, είναι ένα καθαρόαιμο αριστούργημα, από αυτά που σε κάνουν να σκέφτεσαι πως μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται είναι μια φωνή και μια κιθάρα. Τα πιο απλά πράγματα. Το άκουγα στο repeat μες το πλοίο, καθώς γυρνούσα από Σύρο την Καθαρά Δευτέρα, καθισμένος σε μια πλαστική καρέκλα με τα πόδια στα κάγκελα και ένιωθα πως τα είχα όλα, ό, τι θα μπορούσε να θελήσει κάποιος άνθρωπος για 5-10 λεπτά βρίσκονταν στο mp3 μου, στο κουτάκι με την μπύρα, στο τσιγάρο που καίγονταν και στον πιο γαλάζιο ουρανό του χρόνου.

06. Τhe Heavy – Stuck

Είχα ακούσει το How You Like Me Now το καλοκαίρι και νόμιζα πως είναι κάποιο καινούριο τραγούδι του David Holmes από soundtrack τύπου Ocean’s 13. Έπεσα έξω, ήταν πολύ καλύτερο. Το «The House That Dirt Built» είναι μια απίστευτη δισκάρα που βρωμάει σωματικά υγρά και αλκοόλ, γεμάτη groove, ενέργεια και  rock n roll party anthems από μια αγγλική μπάντα που (μου) θυμίζει στο δεύτερο δίσκο της, την καύλα των Jon Spencer and the Blues Explosion την περίοδο του ACME. Και πιστέψτε με, ξέρω πως για πολλούς από εσάς, αυτό που λέω είναι μεγάλη κουβέντα…

Τα 60 “Διαμαντάκια” του 2009: #15 – #11

#15: Paper Route – Wish

Mια από τις πιο ένοχες και εθιστικές απολαύσεις του 2009. Αγνή electro pop πασπαλισμένη με 80s χρυσόσκονη (και ναι, το ξέρω ότι το έχετε ξαναφάει το γλυκό)

#14: Fuckkk Offf – Rock Paper Scissors

Όταν ένα κομμάτι καταφέρνει να σε ξυπνάει από το λήθαργο και συγχρονίζοντας τους χτύπους της καρδιάς σου με τα bpm του, σε αναγκάζει να σηκωθείς πάνω και χορέψεις με οποιοδήποτε τρόπο, δεν ξέρω αν είναι καλό κομμάτι, ξέρω όμως ότι τα σπάει. Με την κυριολεκτική έννοια του (χιλιοειπωμένου) όρου. “Alcohol, drugs, overdrive, noise, neon lights, party people, revolution”, that’s right biatches.

#13: N.A.S.A. – No Way Down (feat._RZA Barbie and John Frusciante)

O δίσκος των N.A.S.A. ήταν ένα από τα μεγαλύτερα hype του 09 στα blogs, όχι δικαιολογημένα καθώς αποδείχτηκε τρελή μούφα. Αλλά με 2-3 εξαιρέσεις. Το συγκεκριμένο είναι πραγματικό διαμαντάκι. Enjoy.

#12: Neon Indian – 6669 (i don’t know if you know)

Οι Neon Indian κυκλοφόρησαν το δίσκο τους στα τέλη του 2009 και έχω την εντύπωση πως θα μας απασχολήσουν αρκετά κατά την διάρκεια του 2010. Η μουσική τους ακούγεται σαν το playlist μια παρακμιακής διαγαλαξιακής ντίσκο, λίγο πριν το κλείσιμο.

#11: Sade – Soldier of Love

Άλλο ένα κομμάτι που μπήκε στη λίστα τελευταία στιγμή, το seductive single από τον επερχόμενο δίσκο των Sade, δέκα χρόνια μετά την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά. Παρεμπιπτόντως μόλις έμαθα ότι είναι οι Sade και όχι η Sade, wow. Δεν ήμουν ποτέ fan του group, τυχαία άκουσα αυτό το κομμάτι, αλλά o έρωτας ήταν στιγμιαίος. Και αυτή η φωνάρα της Sade Adu, τόσα χρόνια αναλλοίωτη. Λέτε να μείνουμε μαλάκες με το ομώνυμο δίσκο μέσα στο ’10?

Τα 60 “Διαμαντάκια” του 2009: #20 – #16

#20: Radio Dept. – David

To single από το επερχόμενο δίσκο τους “Clinging to a Scheme” μοιάζει να είναι γραμμένο για καλοκαιρινά απογεύματα σε νησί, εξουδετερώνει στο δευτερόλεπτο τις κακές σκέψεις ενώ θα μπορούσε να είναι το lovechild των Pet Shop Boys και των Cocteau Twins

#19: The Veils – It Hits Deep

Σε αντίθεση με το David, το συγκεκριμένο κομμάτι έχει γραφτεί χαράματα της πιο κρύας και γκρίζας μέρας του χρόνου, ανάμεσα σε γεμάτα τασάκια, άδεια μπουκάλια και ένα τσαλακωμένο σημείωμα  αυτοκτονίας πεταμένο στα σκουπίδια. Καταραμένα εθιστικό.

#18: IAMX – Think of England

Αν και έχω καραγουστάρει ουκ ολίγες φορές με αυτό το dramatic anthem καταιγιστικής electro rock, δεν μπορώ να αρνηθώ το γεγονός πως κατά την διάρκεια ελιτιστικών κρίσεων, μου έχει προκαλέσει δεύτερες σκέψεις σχετικά με την ποιότητα και την αντοχή του στο χρόνο.

#17: Cotton Jones – Up on a Tree

Ένα από τα πιο cool κομμάτια ενός πραγματικά όμορφου δίσκου.

#16: Βuilt to Spill – Done

Περίμενα λίγα παραπάνω από τους Built To Spill τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό You in Reverse, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το There is No Enemy δεν είναι ένας πολύ καλός δίσκος. Το συγκεκριμένο κομμάτι μου θυμίζει σε στιγμές το So Central Rain των REM. Kαι αυτό είναι ένα σπουδαίο κοπλιμέντο.

Christmas Eve in Indieanapolis

Σήμερα το πρωί είχα ένα όραμα από το μέλλον!

Είδα τον εαυτό μου σε 18 ώρες από τώρα, να πίνει το 6^ο ουίσκι, να πατάει το play στο soundtrack του Death Proof, να βάζει το Down in Mexico και να παρακολουθεί όλες τις γυναίκες στο Ηigh Fidelity (εκ των οποίων –άσχετο- αλλά η μία νομίζω πως ήταν η Eva Mendes, crazy I know) να ανεβαίνουν στην μπάρα και να χορεύουν lap dance, με τον κόσμο γύρω τους να παραλυρεί!

Δεν ξέρω αν ήταν όραμα (ή απωθημένο) αλλά πιστέψτε με, από την πλευρά μου θα κάνω τα πάντα για να γίνει πραγματικότητα!

(για το Ευάκι δεν υπόσχομαι τίποτα) 

Σήμερα, στο High Fidelity, Σόλωνος 136!

Από τις έντεκα και κάτι…

Καλές γιορτές σε όλους!