Monologue

Κατάλαβες φίλε μου; ανοίγεις ένα blog για να λες τα δικά σου, έτσι για να γουστάρεις, να ‘χεις να θυμάσαι τι έκανες στα νιάτα σου που λέει ο λόγος, τέλος πάντων ανοίγεις ένα blog από το οποίο το τελευταίο πράγμα που περιμένεις είναι να σου προκαλεί (και αυτό) άγχος και τελικά καταλήγεις να το κουβαλάς σαν έννοια στο κεφάλι σου, αρχίζεις να αναβάλλεις το γράψιμο  για την επόμενη μέρα / βδομάδα / μήνα, άλλες φορές βαριέσαι αφόρητα και η όλη φάση σου φαίνεται μάταιη και χάσιμο χρόνου, άλλες μπαίνεις  κοιτάς κάνα δύο comments ή τα google searches με την λέξη «indieanapolis» και  σε πιάνουν τύψεις, λες «ρε πούστη, ούτε καν αυτό που μ’αρέσει δεν είμαι ικανός να συντηρώ, τί ανθρωπος είμαι, από τι είμαι φτιαγμένος, από πέτρα?!», βάζεις προτεραιότητα να γράψεις κάτι, οτιδήποτε, αρκεί να ξεκολλήσεις, και τότε σου έρχονται όλες οι ιδέες, σαν να μαζεύτηκαν πολλά πράγματα ολο αυτό τον καιρό που απείχες, προσπαθείς να βάλεις μια τάξη, λες «θα αρχίσω με αυτό το ριβιού… ή μάλλον όχι καλύτερα με ένα τοπ 20 του 2010, μπα βαριέμαι τα τοπ, προτιμώ κάτι άλλο, χμ, βραβεία ναι! Θα δώσω βραβεία!  Indieanapolis Music Awards, ωραία περίεργα βραβεία, καμιά 30-40αρια, θα γράφω όλο τον Δεκέμβρη, ένα δύο βραβεία την ημέρα, ναι, αυτό είναι μια καλή ιδέα!»...

…αλλά η  απόσταση από την ιδέα μέχρι την πραγματοποίηση της είναι δυσβάσταχτα μεγάλη και χρονοβόρα, κι έτσι ο καιρός περνάει, το 2010 φεύγει και δεν γράφεις ούτε καν τους 5 αγαπημένους σου δίσκους, δεν λες τίποτα για το Forget του Twin Shadow που κατάφερε να κάνει τις χιλιοακουσμένες  80s corny μελωδίες να ακούγονται πολυδιάστατες και εξεζητημένες, ούτε για το Lisbon των Walkmen που δεν το είχες εκτιμήσει μέχρι την στιγμή που το άκουσες τον Αύγουστο, οδηγώντας στα Κύθηρα λίγο πριν δύσει ο ήλιος, ούτε για το Tidelands των Moondogies που ένα του τραγούδι κάνει την κλάψα των Μumfords and Sons να ακούγεται σαν γέλιο δεκάχρονου κοριτσόπουλου, ούτε για τον υπερ-υπερ-εκτιμημένο δίσκο του Kanye West που αν δεν είχε το Runaway δεν θα άξιζε να μπει ούτε στην δεκάδα του 2010, ούτε για το Black και White Light των Groove Armada που είναι οι καλύτεροι dark-electrop pop δίσκοι των τελευταίων 5 χρόνων, ούτε για το ντεμπούτο του έλληνα Papercut που έχει πολλά περισσότερα να πει από τον κάθε Parov Stelar, oύτε για το Four Star των Greenhornes που αξίζει τουλάχιστον 4 αστέρια παρόλο που κανένας δεν ασχολήθηκε, ούτε για το EP των Pierces – Love You More που θέλεις να τις-το πιείς στο ποτήρι, ούτε για το αριστουργηματικό ντεμπούτο του 62 χρονού (!) Charles Bradley που μόνο ως «διαμαντάκι της soul» μπορείς να το περιγράψεις, ουτε για το Βlack Sheep των Metric από το OST του Scott Pilgrim (τι ταινία…) που ήταν το πιο kick ass single  της χρονιάς, ούτε για το καθηλωτικό OST του Reznor για το Social Network και την ανατριχιαστική διασκευή των Vega Choir στο τρέιλερ μιας ταινίας που θα βλέπουν τα παιδιά μου, oύτε για το Never Let Me Go του Rachel Portman από το soundtrack της ομώνυμης συγκλονιστικής ταινίας του Mark Romanek, ούτε καν για το καλύτερο δίσκο της χρονιάς, το εξαιρετικό Buzzard με το οποίο οι αγαπημένοι μου Margot and The Nuclear So and Sos επέστρεψαν στον κιθαριστικό λυρισμό του αξεπέραστου Dust of Retreat.

Και άλλα πολλά ακόμα, μουσικά και μη, όπως εκείνη την jaw-dropping θεατρική παράσταση του Faust που είδα στο Λονδίνο με μουσική υπόκρουση από Nick Cave, ή τα μαθήματα πειραματικής μεταξοτυπίας στο E.D.W. που αν και δεν ήταν αυτό που περίμενα, σίγουρα άξιζαν  μια αναφορά,  ή τα γαμάτα μέρη που ανακάλυψα περπατώντας τα πρωινά του Σαββάτου στο Μετς, στα Πετράλωνα, στο Παγκράτι και σε άλλες γειτονιές στην Αθήνα, την οποία πλέον βλέπω όλο και περισσότερο με το φως της ημέρας. Και άλλα πολλά που τώρα δεν θυμάμαι, ίσως γιατί δεν είναι όσο σημαντικά νόμιζα πως ήταν. Όπως και να έχει, για να σταματήσουν οι Ερινύες να με βασανίζουν τα βράδια και να εξιλεωθώ για την σχεδόν δίμηνη αποχή μου, αποφάσισα να φτιάξω μια συλλογή με μερικά από τα αγαπημένα μου για το 2010 και να σας την δώσω με αγάπη και σεβασμό.

N’joy my friends , see you soon I hope.

Cashmere – Love’s What I Want

Tην τελευταία φορά που άκουσα καλή μουσική στο ράδιο ήμουνα στο Άμστερνταμ, στο δωμάτιο ενός φτηνού ξενοδοχείο, του οποίου η μοναδική πολυτέλεια ήταν ένα παλιό ραδιόφωνο, από αυτά που είναι ενσωματωμένα στο κρεβάτι. Το ανοίξαμε το βράδυ που φτάσαμε και πέσαμε τυχαία σε ένα σταθμό που έπαιζε non stop rock songs, από τα 50s μέχρι τα 90s. Από εκείνη την στιγμή και μέχρι την μέρα που φύγαμε, όσο ήμασταν στο δωμάτιο, δεν το κλείσαμε ούτε λεπτό. Ξέραμε ελάχιστα από τα κομμάτια που έπαιζε, τα περισσότερα ήταν από δεκαετία του 70 που έχω μαύρα μεσάνυχτα, αλλά για κάποιο λόγο όλα ακούγονταν υπέροχα. Είχαμε ενθουσιαστεί. Ακούγαμε το βράδυ πριν κοιμηθούμε, το πρωί που ξυπνάγαμε, το απόγευμα πριν βγούμε. Μου άρεσε τόσο πολύ αυτός ο σταθμός που αν με ρωτήσεις τι είναι αυτό που θυμάμαι περισσότερο από το Άμστερνταμ, δεν θα σου πω τα κανάλια, τα coffee shops, τα ποδήλατα και τις τουλίπες, αλλά το ραδιόφωνο. Κλείνω την ρομαντική παρένθεση και επανέρχομαι στην ελληνική πραγματικότητα μέσα στην οποία, η τελευταία φορά που άκουσα κακή μουσική στο ράδιο, ήταν πριν μερικές ώρες, ερχόμενος στην δουλειά μου με το αυτοκίνητο.

Detroit – Berlin – Καλαμάτα

Είναι αδικία αλλά ελάχιστα πράγματα μπορούν να ενθουσιάσουν έναν άντρα λίγο πριν τον γάμο του. και όταν λέω «γάμο» σαφώς και δεν το εννοώ με την γενική έννοια του όρου, προς θεού, πως γίνεται  άλλωστε να μην σε ενθουσιάζει η ιδέα του να  μοιραστείς το υπόλοιπο της ζωής σου με μια γυναίκα.  μιλάω λοιπόν για την ημέρα του γάμου, σαν ξεχωριστό γεγονός, το διευκρινίζω για να μην παρεξηγηθώ. Σίγουρα και οι γυναίκες κουράζονται και βαριούνται την όλη διαδικασία αλλά με μια σχεδόν μαζοχιστική ευχαρίστηση, έχω την εντύπωση πως  κατά  βάθος το διασκεδάζουν.σε αντίθεση με τους μελλοθάνατους μελλοντες γαμπρούς οι οποίοι το μόνο που έχουν να περιμένουν είναι το bachelor παρτι , δηλαδή μια ξέφρενη α λα The Hangover βραδιά σε πολυτελή σουίτα πεντάστερου ξενοδοχείου πνιγμένη στο αλκοόλ και στην  ρώσικη σιλικόνη που μετά από χρόνια θα αποτελεί σημείο αναφοράς των κραιπάλο-ιστοριών. Βραδυά που είτε γίνεται και δεν με έχουν καλέσει ποτέ, είτε δεν γίνεται  και μένει πάντα στα λόγια, απλά για να διαιωνίσει μια παράδοση που θέλει ακόμα και τα bachelor party να τηρούν κάποιες προδιαγραφές. Ο φίλος μου ο κώστας πήγε κόντρα σε αυτή την παράδοση και αποφάσισε να επενδύσει στο μόνο πράγμα που δεν τον έχει απογοητέυσει ποτέ στην ζωή του: στην μουσική.

The Dog Days Are Over…for now (aka 15 Δίσκοι για το Καλοκαίρι)

Αν και η ιστορία έχει αποδείξει πως τα pre-holiday posts δεν είναι η πιο σοφή κίνηση για να αποφύγεις το extra κύμα κατάθλιψης που θα σε πνίξει όταν μιζεριασμένος επιστρέψεις στο γραφείο σου μετά από 21 μέρες, είπα να πάω ενάντια στις προκαταλήψεις και να ποστάρω ένα τελευταίο κειμενάκι πριν κλείσω την Indieanapolis για καλοκαίρι. Σε 2 μέρες γίνομαι 30, πρέπει επιτέλους να βρω κάποιο τρόπο να αντιμετωπίζω το Φθινοπωρινό Καταθλιπτικό Σύνδρομο των Καλοκαιρινών Ευχών στο Σχολικό Πίνακα που με ταλαιπωρεί από τα παιδικά μου χρόνια και γενικά ρε παιδί μου, να αποδεχθώ την προσωρινότητα των πραγμάτων και απλά να τα απολαμβάνω χωρίς δεύτερες σκέψεις. σε 2 μέρες φεύγω διακοπές και ήδη ασχολούμαι με το τι θα γίνει όταν τελειώσουν, for fucks sake, get your shit together dude. Αν και αυτή τη φορά, σκεπτόμενος τι με-μας περιμένει από Σεπτέμβρη, δεν αποκλείεται να μου την βαρέσει και να μην επιστρέψω ποτέ, να ξωμείνω σε κάνα ξερονήσι και να ζω ζωγραφίζοντας κούπες σαν τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη. όπως και να χει φέτος είναι η πρώτη φορά (στη ζωή μου?) που θα κάνω σερί 3 βδομάδες διακοπές, δεν θα το σπάσω καθόλου, all the way, Κρήτη 12 μέρες,  καπάκι  Κύθηρα για μια βδομάδα και μετά για τελείωμα  2-3 μέρες  Καλαμάτα σε ένα φίλο,  δωμάτια έχω κλείσει μόνο για 4 διανυκτερεύσεις, τελείως χύμα, φάση back to highschool κέτσι, θα αφήσω μούσια (μην κάνω τίποτα ράστα), go with the flow and hippy shit like that. Και ντάξει εγώ πες  αφήνω μούσια, nothing wrong with that, το θέμα ενδέχεται να λάβει ανησυχητικές διαστάσεις όταν συμβεί το ίδιο και στην κοπέλα μου… (aaand that was a joke, honey). Τι να πω, ας ελπίσουμε το πρώτο post που θα ανεβάσω μετά τις διακοπές να μην έχει τίτλο “I ‘M TOO OLD FOR THΙS SHIT”.

Το πιο βαρετό κομμάτι στις διακοπές είναι να ετοιμάζεις τα πράγματα, νομίζω όλοι συμφωνούμε σε αυτό, ειδικά αν πρόκειται για τόσο μεγάλο διάστημα. Το πιο συναρπαστικό όμως – και εδώ ερχόμαστε στο θέμα που μας ενδιαφέρει – είναι η μουσική. Εδώ και 5 ώρες έχω γράψει 8 cds με mp3, τα 3 είναι με various και τα άλλα 4 με δίσκους (το τελευταίο αρνούμαι να σας αποκαλύψω τι περιέχει). Από τα συνολικά 20 albums ξεχωρίζω και προτείνω ανεπιφύλαχτα τα εξής:

φτωχομπινέδες

χτες το μεσημέρι, 17.30, την ώρα που ο ήλιος χρησιμοποιούσε τις ακτίνες του σαν πέος πηδώντας ανελέητα ό,τι κινείται στη γη, βρέθηκα στο άγιο δημήτριο. πάρκαρα το αυτοκίνητό μου και αφού έριξα καμιά δεκαριά μπινελίκια για την ηλίθια εμμονή που έχω με τα μαύρα t-shirts (όλα μαύρα?!), προχώρησα προς το μετρό, αφήνοντας πίσω μου κηλίδες καυτού ιδρώτα. 20 μέτρα αργότερα ήρθα αντιμέτωπος με ένα εξαιρετικά ασυνήθιστο θέαμα για την συγκεκριμένη ώρα και περιοχή. κάτω από νορμάλ συνθήκες στο άγιο δημήτριο, Κυριακή μεσημέρι με 37 βαθμούς υπό σκιάν, είναι πιο πιθανό να δεις ένα αρμαντίλο να κουρνιάζει κάτω από τον πάγκο με τα ρέιμπαν του πακιστανού, παρά…