Arcade Fire – The Suburbs (Mr. Little Jeans Cover)

Κοντεύουμε να κλείσουμε ένα χρόνο από τότε που βγήκε το Suburbs και όχι απλά δεν το έχω βαρεθεί (γεγονός που θα ήταν φυσιολογικό καθώς μιλάμε για τον πιο πολυπαιγμένο δίσκο της χρονιάς), αλλά ορισμένα του κομμάτια τουλάχιστον, εξακολουθούν να μου προκαλούν αυτό το…  arcadefiresque thrill των πρώτων 10 φορών. Κατά την διάρκεια της χρονιάς άκουσα δεκάδες remixes σε κομμάτια του δίσκου, από τα οποία σχεδόν όλα ήταν ανέμπνευστα, βαρετά και ενοχλητικά, ουσιαστικά κατέστρεφαν –  δεν αναδείκνυαν τον ήχο των Arcade Fire. Εκτός από το remix / cover της Μr. Little Jeans, μιας σκανδιναβέζας electro-pop newcomer, που είχε την εκπληκτική ιδέα να βασιστεί στην instrumental εκδοχή του και να αλλάξει την ατμόσφαιρα του τραγουδιού, προσθέτοντας εξτρα vibes στοιχειωμένης electro ομορφιάς. Άψογο.

(πάτα φωτό-κατέβασε-άκου και διέδωσε)

The Rapture – How Deep Is Your Love

WoW-WoW-WoW

Mάλλον έπρεπε να βγάλουν νεό κομμάτι οι Rapture για να πατήσω το add new post. Tι έπος είναι αυτό? Instant freakin’  Classic. Ευχαριστώ τον Bad Spencer από του Y.I.D.S.I.D. που το ανέβασε χτες στο facebook και με αρρώστησε. Εννοείται πως θα παίξει και αυτό στο πάρτι που έχουμε το Σάββατο. Στο Higgs.  Mε τον Stopmakingme. Και τον Bad Spencer. Και μένα. Σας περιμένω! Eδώ περισσότερες info.

Monologue

Κατάλαβες φίλε μου; ανοίγεις ένα blog για να λες τα δικά σου, έτσι για να γουστάρεις, να ‘χεις να θυμάσαι τι έκανες στα νιάτα σου που λέει ο λόγος, τέλος πάντων ανοίγεις ένα blog από το οποίο το τελευταίο πράγμα που περιμένεις είναι να σου προκαλεί (και αυτό) άγχος και τελικά καταλήγεις να το κουβαλάς σαν έννοια στο κεφάλι σου, αρχίζεις να αναβάλλεις το γράψιμο  για την επόμενη μέρα / βδομάδα / μήνα, άλλες φορές βαριέσαι αφόρητα και η όλη φάση σου φαίνεται μάταιη και χάσιμο χρόνου, άλλες μπαίνεις  κοιτάς κάνα δύο comments ή τα google searches με την λέξη «indieanapolis» και  σε πιάνουν τύψεις, λες «ρε πούστη, ούτε καν αυτό που μ’αρέσει δεν είμαι ικανός να συντηρώ, τί ανθρωπος είμαι, από τι είμαι φτιαγμένος, από πέτρα?!», βάζεις προτεραιότητα να γράψεις κάτι, οτιδήποτε, αρκεί να ξεκολλήσεις, και τότε σου έρχονται όλες οι ιδέες, σαν να μαζεύτηκαν πολλά πράγματα ολο αυτό τον καιρό που απείχες, προσπαθείς να βάλεις μια τάξη, λες «θα αρχίσω με αυτό το ριβιού… ή μάλλον όχι καλύτερα με ένα τοπ 20 του 2010, μπα βαριέμαι τα τοπ, προτιμώ κάτι άλλο, χμ, βραβεία ναι! Θα δώσω βραβεία!  Indieanapolis Music Awards, ωραία περίεργα βραβεία, καμιά 30-40αρια, θα γράφω όλο τον Δεκέμβρη, ένα δύο βραβεία την ημέρα, ναι, αυτό είναι μια καλή ιδέα!»...

…αλλά η  απόσταση από την ιδέα μέχρι την πραγματοποίηση της είναι δυσβάσταχτα μεγάλη και χρονοβόρα, κι έτσι ο καιρός περνάει, το 2010 φεύγει και δεν γράφεις ούτε καν τους 5 αγαπημένους σου δίσκους, δεν λες τίποτα για το Forget του Twin Shadow που κατάφερε να κάνει τις χιλιοακουσμένες  80s corny μελωδίες να ακούγονται πολυδιάστατες και εξεζητημένες, ούτε για το Lisbon των Walkmen που δεν το είχες εκτιμήσει μέχρι την στιγμή που το άκουσες τον Αύγουστο, οδηγώντας στα Κύθηρα λίγο πριν δύσει ο ήλιος, ούτε για το Tidelands των Moondogies που ένα του τραγούδι κάνει την κλάψα των Μumfords and Sons να ακούγεται σαν γέλιο δεκάχρονου κοριτσόπουλου, ούτε για τον υπερ-υπερ-εκτιμημένο δίσκο του Kanye West που αν δεν είχε το Runaway δεν θα άξιζε να μπει ούτε στην δεκάδα του 2010, ούτε για το Black και White Light των Groove Armada που είναι οι καλύτεροι dark-electrop pop δίσκοι των τελευταίων 5 χρόνων, ούτε για το ντεμπούτο του έλληνα Papercut που έχει πολλά περισσότερα να πει από τον κάθε Parov Stelar, oύτε για το Four Star των Greenhornes που αξίζει τουλάχιστον 4 αστέρια παρόλο που κανένας δεν ασχολήθηκε, ούτε για το EP των Pierces – Love You More που θέλεις να τις-το πιείς στο ποτήρι, ούτε για το αριστουργηματικό ντεμπούτο του 62 χρονού (!) Charles Bradley που μόνο ως «διαμαντάκι της soul» μπορείς να το περιγράψεις, ουτε για το Βlack Sheep των Metric από το OST του Scott Pilgrim (τι ταινία…) που ήταν το πιο kick ass single  της χρονιάς, ούτε για το καθηλωτικό OST του Reznor για το Social Network και την ανατριχιαστική διασκευή των Vega Choir στο τρέιλερ μιας ταινίας που θα βλέπουν τα παιδιά μου, oύτε για το Never Let Me Go του Rachel Portman από το soundtrack της ομώνυμης συγκλονιστικής ταινίας του Mark Romanek, ούτε καν για το καλύτερο δίσκο της χρονιάς, το εξαιρετικό Buzzard με το οποίο οι αγαπημένοι μου Margot and The Nuclear So and Sos επέστρεψαν στον κιθαριστικό λυρισμό του αξεπέραστου Dust of Retreat.

Και άλλα πολλά ακόμα, μουσικά και μη, όπως εκείνη την jaw-dropping θεατρική παράσταση του Faust που είδα στο Λονδίνο με μουσική υπόκρουση από Nick Cave, ή τα μαθήματα πειραματικής μεταξοτυπίας στο E.D.W. που αν και δεν ήταν αυτό που περίμενα, σίγουρα άξιζαν  μια αναφορά,  ή τα γαμάτα μέρη που ανακάλυψα περπατώντας τα πρωινά του Σαββάτου στο Μετς, στα Πετράλωνα, στο Παγκράτι και σε άλλες γειτονιές στην Αθήνα, την οποία πλέον βλέπω όλο και περισσότερο με το φως της ημέρας. Και άλλα πολλά που τώρα δεν θυμάμαι, ίσως γιατί δεν είναι όσο σημαντικά νόμιζα πως ήταν. Όπως και να έχει, για να σταματήσουν οι Ερινύες να με βασανίζουν τα βράδια και να εξιλεωθώ για την σχεδόν δίμηνη αποχή μου, αποφάσισα να φτιάξω μια συλλογή με μερικά από τα αγαπημένα μου για το 2010 και να σας την δώσω με αγάπη και σεβασμό.

N’joy my friends , see you soon I hope.

Cashmere – Love’s What I Want

Tην τελευταία φορά που άκουσα καλή μουσική στο ράδιο ήμουνα στο Άμστερνταμ, στο δωμάτιο ενός φτηνού ξενοδοχείο, του οποίου η μοναδική πολυτέλεια ήταν ένα παλιό ραδιόφωνο, από αυτά που είναι ενσωματωμένα στο κρεβάτι. Το ανοίξαμε το βράδυ που φτάσαμε και πέσαμε τυχαία σε ένα σταθμό που έπαιζε non stop rock songs, από τα 50s μέχρι τα 90s. Από εκείνη την στιγμή και μέχρι την μέρα που φύγαμε, όσο ήμασταν στο δωμάτιο, δεν το κλείσαμε ούτε λεπτό. Ξέραμε ελάχιστα από τα κομμάτια που έπαιζε, τα περισσότερα ήταν από δεκαετία του 70 που έχω μαύρα μεσάνυχτα, αλλά για κάποιο λόγο όλα ακούγονταν υπέροχα. Είχαμε ενθουσιαστεί. Ακούγαμε το βράδυ πριν κοιμηθούμε, το πρωί που ξυπνάγαμε, το απόγευμα πριν βγούμε. Μου άρεσε τόσο πολύ αυτός ο σταθμός που αν με ρωτήσεις τι είναι αυτό που θυμάμαι περισσότερο από το Άμστερνταμ, δεν θα σου πω τα κανάλια, τα coffee shops, τα ποδήλατα και τις τουλίπες, αλλά το ραδιόφωνο. Κλείνω την ρομαντική παρένθεση και επανέρχομαι στην ελληνική πραγματικότητα μέσα στην οποία, η τελευταία φορά που άκουσα κακή μουσική στο ράδιο, ήταν πριν μερικές ώρες, ερχόμενος στην δουλειά μου με το αυτοκίνητο.

The Corin Tucker Band – 1000 Years

Συνήθως τα solo projects ηγετικών μορφών από πρώην πετυχημένες μπάντες,  χαρακτηρίζονται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, από αμηχανία. Και αυτό οφείλεται στο γεγονός της υπέρμετρης προσπάθειας του εκάστοτε καλλιτέχνη να αποδείξει πως έχει απαγκιστρωθεί από το παρελθόν, κάτι που είναι πραγματικά δύσκολο να μην γίνει αντιληπτό από ένα εκπαιδευμένο κοινό. Και όταν αυτό συμβαίνει, χάνεται το coolness, άρα και το παιχνίδι. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να αποπνέει ανασφάλεια, αβεβαιότητα και δημιουργική αδυναμία η solo δισκογραφική απόπειρα ενός δημιουργού, ειδικά αν η μπάντα από την οποία προέρχεται έχει αφήσει το στίγμα της σε μια ολόκληρη δεκαετία, όπως οι Sleater Kinney στην συγκεκριμένη περίπτωση. Το 1000 Υears της Corin Tucker ευτυχώς δεν είναι ένας τέτοιος δίσκος. Αντιθέτως είναι ένα συνονθύλευμα rock n roll, americana, garage και country  επιρροών, που κουβαλούν μέσα τους στοιχειωμένες μνήμες από την δεκαετία του 90, οι οποίες όχι μόνο δεν λειτουργούν είς βάρος της συνολικής εικόνας του δίσκου, αλλά με έναν ανεπιτήδευτο τρόπο προσδίδουν μια vintage και σκονισμένη ατμόσφαιρα, που κάνει το αποτέλεσμα ακόμα πιο γοητευτικό. Το σημαντικότερο όμως πλεονέκτημα του 1000 Υears και ένας από τους λόγους που δεν λέει να φύγει από το playlist μου, είναι η απλότητα, η ειλικρίνεια και η ζεστασιά που εκπέμπουν τα κομμάτια του, σαν  να έχουν ηχογραφηθεί κατά την διάρκεια μιας βραδιάς σε φιλικό σπίτι, κάπου μεταξύ οινοποσίας, προσωπικών εκμυστηρεύσεων, γέλιων και ιστοριών από τα παλιά. “Α middle-aged mom record” το χαρακτήρισε η Corin Tucker. “a middle-aged mom record with balls” θα συμπληρώσω εγώ.